Jan Demeyere
5/5
Trauma en redding
Elbigenalp, Zuid-Tirol, Oostenrijk. Op reis met de school, ik was 13. Plots hevige tandpijn! De leraars/begeleiders geven aspirientjes. Die helpen niet, niet bij je grootste kies met 3 wortels waarin zich een groot zwart gat presenteert. Men brengt me naar de dichtstbijzijnde praktijk. De tandartse moet uit haar moestuin worden gehaald, hier tussen de woeste bergen zijn niet veel patiënten. Ik herinner me een plateau vol met glimmende grote tangen. Ze wurmt er één van in mijn mondholte, ik schreeuw al van het geweld, ze blokkeert me met haar knie in de stoel, een leraar immobiliseert me tegelijkertijd in de stoel. In mijn diepste bewustzijn hoor ik alles kraken, als porselein dat met een stamper fijngemalen wordt in een mortier, wanneer ze met al haar kracht wringt en wringt. Die tand mag dan wel een groot gat hebben gehad, hij zat toch muurvast. Dan gutst het bloed in mijn mond, ik spuw het alras uit, haar witte schort kleurt felrood. Mijn trauma was geboren! Het zou mij vele jaren kosten om opnieuw bij een tandarts te gaan, en dan zou ik door de angstpsychoses nòg uit de stoel wegvluchten.
Een halve eeuw later ga ik bij tandproblemen steeds naar Stekene, Bosdorp 7. Daar bevindt zich het Dental Care Center van Dr. Claude Herman. Onder volledige narcose kan ik er behandeld worden, zoals deze week weer. Ook nu moest er een kies worden verwijderd, misschien zelfs twee. Natascha ontvangt me met een stralende glimlach, Jasmijn heeft via mail alle afspraken perfect opgevolgd, en in de ogen van Angélique, de tandartsassistente - die me warm ontvangt en als een bij rond mij hangt wanneer ik naar de stoel word gebracht - is het inderdaad altijd lente. Ik voel me hier goed en ben de rust zelve, mede dank zij een pilletje Alprazolam, op voorschrift van mijn huisarts. Dat neemt de toppen van mijn angstpsychose ook al wat weg, en ik heb sowieso al het nodige vertrouwen gevonden in het hele team rond Dr. Herman, nu ik al een paar jaren naar Stekene kom.
Dr. Veronique van Reeth brengt me in alle rust en met de grootst mogelijke vriendelijkheid smoothly in de armen van Morpheus. Zij is opnieuw mijn anesthesiste, vriendin voor het leven, want zij haalt me, net zoals mijn beste vriend Dr. Marlon Merhai in eerdere ontmoetingen, steevast vol terug in deze wereld. Dr. Herman heeft opnieuw een puike job gedaan, want hij heeft de ene kies perfect verwijderd, de andere gered, en de wonde mooi genaaid, mijn andere tanden nog even mooi gepolijst. Op weg naar huis heeft zich mijn vrees voor nabloedingen niet bewaarheid. Ik heb geslapen als een steen. Ik ben zó blij. Ik heb niet eens pijn gehad. En ik ben het hele team zo dankbaar. Er is dus een redding voor mijn trauma.
Dat men soms wat geduld moet meebrengen vooraleer men kan geholpen worden ligt aan de falende overheid, die er ooit in slaagde het aantal tandarts-aspiranten zo dermate te beperken dat er met deze snelle vergrijzing ondertussen veel te weinig tandartsen zijn en u nu wellicht maanden op een afspraak moet wachten. En hangt u in de telefoonlijn, omdat er een aantal wachtenden voor u zijn, wees dan geduldig, u zal in het DCC perfect geholpen worden. Ik wens iedereen veel succes.
Jan D.
